Over mijn passie wandelen (of: een product van de schrijfchallenge)

IMG_0025Sinds gisteren doe ik mee aan een creatieve schrijfchallenge. Ik ontvang iedere dag een schrijf opdracht. Vandaag kreeg ik de opdracht om over mijn passie te schrijven. Er is geen tijd voorgegeven. Dus ik hou het maar bij iets van 10 min.
Maar wat is mijn passie? Heb ik zoiets? Ik krijg de tip om alle zintuigen te gebruiken tijdens het schrijven.


Ik veronderstel nu dat wandelen mijn passie is (tenminste is het een passie). Passie is een groot woord. Ik ben in 2014 begonnen langere afstanden te wandelen. Als kind vond ik het niet leuk, om met de ouders op zondag te wandelen. Maar buiten zijn vond ik wel altijd leuk. Met de loop der jaren begon ik ook meer en meer van de natuur te genieten. Als je met de auto onderweg bent, dan zie je wel veel, maar echt de natuur opnemen? Dat gebeurt met wandelen. Tijdens een vakantie trip op Rügen ben ik mij hiervan bewust geworden. Tijdens een fietstocht kreeg ik een ongeluk met mijn fiets en kon niet verder fietsen. Maar ik wilde toch het eiland een beetje verkennen. Tijdens een heel leuke wandeling langs het klif maar wel in de bos heb ik ervaren, hoe anders je natuur beleefd als je loopt in plaats van fietst. Je voelt de ondergrond. En als je een beetje mindful (dus met aandacht) bezig bent kom je weer helemaal in contact met de aarde.


bosIn bosrijke omgevingen ruik je de boslucht, vooral als het vocht is, ruik je de geur van de aarde, modder en mos. In de lente of zomer ruik ik vaak iets wat mij aan mijn jeugd herinnert, volgens mij es het de geur van dennen. Hier is diep ademhalen aanbevolen. En als je dat doet, dan wordt je lichaam nog goed met zuurstof verzorgd. Dat wordt hij met wandelen sowieso al, maar met het diepe in en uitademen kom je ook nog een keer bij je midden en uit je hoofd.
In de winter ruik je weer andere dingen, sneeuw in het beste geval. De koude lucht geeft een goed gevoel op de huid, vooral al als je weer naar binnen komt. Goede doorbloeding, je blijft een frisse uitstraling hebben.


IMG_0029En dan de geluiden. Soms wens ik mij een opnameapparaat. Geven foto's vaak het mooie van de natuur weer, zo kan ik soms helemaal opgaan in de geluiden. Een korte stiltewandeling met wind, die door de bomen waait. Of in de lente als de vogels beginnen de zingen. Prachtig om eventjes een bank te pakken, het liefst in de zon, de ogen sluiten en even naar het gezang van de vogels of bijen luisteren. Ik voel me dan écht als een deel van de natuur.
En dat zijn wij mensen toch eigenlijk ook. Geen technisch iets, gewoon natuur. Hoe langer ik loop hoe meer laat ik mijn gedachtes los. In het begin van een wandeling zit ik vaak nog heel erg in mijn hoofd. Maar ik probeer al gauw mijn aandacht aan de omgeving te besteden. En op een gegeven ogenblik ben ik alleen nog hiermee bezig, leg ook aandacht voor details en neem foto's. Dwalen de gedachtes dan weer af, blijf ik er niet meer in hangen. En ook al denk ik dat ik over iets na moet denken… Mijn ervaring is: als ik eerst de gedachten los kan laten, komt later een idee of oplossing vanzelf weer naar boven.
Wandelen werkt ook een beetje verslavend. Na een langere wandelingen heb ik gauw weer het gevoel om weer te gaan. En als ik langer niet gewandeld ben, trekt het mij als ware de natuur in. Het voelt als onthaasten, wij leven vaak hectisch en hebben het druk...met wandelen kom ik tot rust, mentaal en fysiek.


 

Reacties

  1. Wandelen brengt je tot rust. Als je daarbij je aandacht vestigt op de omgeving waar je wandelt, dan zie je veel. Het kan je tot een optimisme brengen dat je meer wilt. Dit in vaker wandelen en bijzondere wandeltochten ondernemen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wandelen kan ook zorgen voor een innerlijke rust. Je hebt het mooi verwoord. Blijf wandelen. :)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Der Weg ist das Ziel | Gedanken zum Wandern

Pieterpad Etappe 25 en 26 - het is volbracht!

Het avontuur Posbank