Pieterpad Etappe 25 en 26 - het is volbracht!

Het is volbracht! Ik had nooit gedacht dat ik zo opgelucht zou zijn. En niet alleen dat misschien overdrijf ik een beetje maar het voelde bijna als bevrijding. Bevrijding van wat? Ik weet het niet, vul het maar in. Veel te lang heb ik gewacht om deze laatste etappes van het Pieterpad te lopen. Tja, soms gebeuren dingen in het leven waar je andere keuzes maakt en bovendien gooide een pandemie roest in het eten.

Ik had (veel te) lange tijd de laatste drie etappes open staan - de eerste van de drie (van Montford naar Sittard) heb ik afgelopen herfst gelopen. Wel in twee stukken omdat ik toen nog te kampen had met een blessure. Geen mooie etappe trouwens, voelt als zo'n tussenstukje. En nu eindelijk had ik de kans om met een paar vrije dagen de laatste twee te gaan. Ik was best zenuwachtig...

Is het erg zwaar? Na zo lange tijd weer wat grotere afstanden gaan wandelen? Hoe heuvelachtig is het?
Nou het viel allemaal reuze mee! 

Ik had me geïnstalleerd op een camping in de buurt van de route, daar had ik deze mooie pipowagen voor mezelf. Schattig, toch?  En ook een strategisch goede plek voor het gebruik maken van openbaar vervoer.

De eerste etappe, van Sittard naar Valkenburg was een beetje de opwarmer voor het eindspurt. Alvast in de stemming komen. Deze zat er meteen in. Wat een prachtige omgeving! En het wandelen ging prima. Hoofd leeg, lekker ontspannen, super. Af en toe (ook wel wat vaker) de gedachte: morgen zal ik Sint Pietersberg bereiken.... voorpret, vreugde, zeg het maar.

En dan, de dag van de laatste etappe. Met de auto naar Valkenburg en van daar 'on y va'. Het duurt eigenlijk niet lang, dan ben je al in Maastricht. Toen ik de stad binnenliep, had ik het even zwaar. Warm, vermoedelijk te weinig gepauzeerd en moe. Komt een stel wandelaars me inhalen en spreekt me even moed toe: we zijn er bijna!

Om de spanning nog iets te rekken, verwen ik mezelf met een lunch en voel me daarna gelijk veel beter om de laatste kilometers op te pakken. Zo leuk dit!

Misschien weten sommige van jullie, dat het eindpunt van het Pieterpad is veranderd. Ze hebben daar zo'n uitkijk-platvorm gebouwd... best eng als je hoogtevrees hebt. Ik zeg het alleen maar.

En dan beginnen de laatste meters, inmiddels hebben we een kleine regenbui over ons heen laten gaan, ik hal het stel ergens in en ze blijven achter mij lopen. Vol blijdschap huppel ik de berg omhoog, de laatste meters - er staan twee dames met fiets bij het eindpunt - ik kan het niet laten om juichend door de finish te lopen.

"Helaas hebben we geen muziek voor jou, maar zullen we even klappen?" roepen de dames nog en ja, hoor! Ik mag met applaus en gejuich het uitkijk-platvorm op! Ik ben er en wordt er nu bij het terugdenken nog emotioneel van. Wat is dit? Ik heb er nog even over nagedacht - ik zal het in mijn volgende post hierover hebben.

Even terug naar het eindpunt van het Pieterpad. Ik wilde niet meer weg daar, de uitzicht zo mooi, alleen maar blije mensen en zo'n wonderbaarlijk gevoel. Er kwamen nog twee mal twee dames die de "dutch mountain trail" bewandelen (best pittig, zeggen ze), waarvan een etappe dus ook hierlangs komt. Nog even bijkletsen en schouders kloppen en foto's maken. Toen moest ik natuurlijk ook mijn oorkonde ophalen. Dat kan bij Chalet Bergrust waar ik onder het genot van een cappuccino en een kersenvlaai de oorkonde uitgereikt kreeg. De ober deed nogal feestelijk 😊.

Het zit dus erop - mijn voornemen om het Pieterpad te lopen. Of ik weer met zo'n LAW (lees: lange-afstands-wandeling) begin? Vraag me over een jaar maar weer 😏.

Wat het bewandelen van de Pieterpad met me deed? Daar heb ik het in de volgende bericht over.

De foto's van de Etappe van Sittard naar Valkenburg kun je hier bekijken.

De foto's van de etappe van Valkenburg naar Sint Pietersberg kun je hier bewonderen.

(De foto's zijn in principe niet bewerkt en met een iphone genomen.)