Eeuwigheidszondag

Gisteren ben ik bij een herdenkingsdienst geweest. Tijdens deze dienst wordt herinnerd aan de mensen die tijdens het afgelopen kerkelijk jaar overleden zijn. Ik heb (gelukkig) niemand moeten laten gaan – dit jaar tenminste niet.
Maar ik ken wel sinds kort een familie, die dit jaar een dierbare moest laten gaan. Daarom ben ik mee gegaan naar deze dienst.
Ik ben zelf niet religieus, wel enigszins christelijk opgevoed en geloof ook dat er ergens iets of iemand is.
Deze dienst heeft indruk op mij gemaakt. Alle namen van de overleden personen worden genoemd en voor iedereen word een kaarsje aangestoken. En op laatst wordt er nog een kaarsje aangestoken als symbool voor alle mensen, die de laatste tijd om het leven gekomen zijn, of ook gewoon voor diegene aan wie je op dit moment moet denken.
Dit heeft mij geraakt. Ook ik heb mijn ouders al moeten laten gaan. Allebei door ziekte overleden, moeders veel te vroeg, vaders enkele jaren geleden, op 70 jaar leeftijd ook eigenlijk nog te vroeg.
Daarbij komen de laatste dagen die overvloed zijn van berichten van terreur en de vele slachtoffers hiervan.
De dominee in de kerkdienst had het over verdriet. Dat verdriet eigenlijk nooit afgesloten is en dat troost je, net als in een boek, terug laat kijken (bladeren) op de mooie dingen die je met je dierbare beleefd hebt.
Hierin kan ik mij vinden. Het gemis blijft er altijd, het accepteren en een plekje geven is wel vrij lastig en kan lang duren. Maar de herinneringen blijven, en af en toe hierbij stil blijven staan en een kaarsje ontvlammen, dat is ik wel een goed idee, lijkt mij.
Wij konden de dag alsnog genieten, stil staan bij de gebeurtenissen van dit jaar en dan buiten (voornamelijk in stilte) wandelen, de gedachten laten gaan en genieten van wat de zon van deze dag gemaakt heeft…